این خبر آخر مثل عکسی است که از آلبومی درش آورده باشم: نشسته، تکیه داده به دیوار، با کتی که روی دستش انداخته بود.

شب پنجم بود که باز توی خواب شنیدم کسی حرفی زد. وقتی بلند شدم، دیدم باز اختر یادش رفته چراغ‌خواب را روشن کند.

می‌گویم، چرا یکی زنگ نمی‌زند بگوید: «فضل‌الله خان، اولین دندان پسرم، کیومرث، همین امروز صبح نیش زد»؟