من، جودی ابوت، یکی از بچه‌های پرورشگاه «گولیا جون» هستم؛ یعنی در آنجا بزرگ شده‌ام و حالا دبیرستان می‌روم و در ضمن، مربی بچه‌های کوچک‌تر از خودم هم هستم.

یکی بود، یکی نبود. دشت سرسبزی بود. در گوشه این دشت بزرگ، بزبزقندی با هفت بزغاله‌اش به‌خوبی و خوشی زندگی می‌کرد. اسم یکی از بزغاله‌ها شنگول، دیگری منگول و سومی حبه انگور بود.

روزی و روزگاری در گوشه‌ای از این دنیای بزرگ، پیرمرد و پیرزنی در دهکده‌ای قشنگ زندگی می‌کردند. پیرمرد، «خِیزَران شکن» بود. او هرروز به نیزار بزرگی می‌رفت.