روزی روزگاری، پادشاهی با همسرش در قصر خود زندگی می‌کرد. سال‌ها از عمر آن‌ها گذشته بود. ولی هنوز فرزندی نداشتند. شاه و همسرش به درگاه خداوند دعا کردند و از او خواستند تا بچه‌ای به آن‌ها بدهد.

روزی روزگاری در سرزمینی، فرمانروایی با پسر جوانش زندگی می‌کرد. کار پسر جوان این بود که همیشه در کوه و دشت و صحرا دنبال شکار برود. او بر پشت اسب می‌نشست و این‌طرف و آن‌طرف می‌رفت.

ای‌کیوسان، پنج سالش بود که مادر، او را به مدرسه شبانه‌روزی برد. مدرسه شبانه‌روزی جایی بود که بچه‌ها در آنجا درس می‌خواندند و با راه و رسم زندگی آشنا می‌شدند.