حسنی ما کتاب داره کیف داره دفتر تکلیف داره صبح که می‌شه، همیشه از خواب خوش پا می‌شه دست و روشو می‌شویه تمیز و زیبا می‌شه.

آی قصه، قصه، قصه یک قصۀ پیوسته قصۀ اون عم قزی کفش‌های او قرمزی همان‌که یک نوه داشت اون رو خیلی دوست می‌داشت زندگی می‌کردند باهم خوشحال و شاد و بی‌غم

یکی بود یکی نبود، زیر گنبد کبود حسنی می‌خواست بزرگ بشه زود همیشه می‌رفت پیش مامانی بهش می‌گفت: آیا می‌دانی من کی می‌شم مثل بابا برای خودم می‌شم یک آقا؟