بابا علی پیرمرد مهربان و زحمتکشی بود که یک مزرعه‌ی قشنگ گندم داشت. بابا علی برای گندم‌هایش خیلی زحمت می‌کشید و کار می‌کرد، تا آن‌ها به‌موقع بزرگ و پُردانه بشوند.

صبح یک روز آفتابی و قشنگ، حسین کوچولو جلو در خانه‌شان ایستاده بود و به بچه‌هایی که توی کوچه باهم بازی می‌کردند نگاه می‌کرد. بچه‌هایی که هیچ‌کدام از آن‌ها را نمی‌شناخت.

نزدیک یک دهکده‌ی قشنگ، پسر کوچولوی زبروزرنگی با مادربزرگ مهربانش زندگی می‌کرد. اسم این پسر «نمکی» بود. نمکی مثل اسمش خیلی‌خیلی بانمک بود. مادربزرگ و همه‌ی مردم دهکده او را دوست داشتند. چون نمکی پسر مهربان و باادبی بود.