پیامبر (ص) در جنگی اسیران بسیاری گرفته بود؛ همه دست‌وپابسته. در میان آن‌ها یکی هم عموی او بود؛ عباس. اسیرانِ دربند، با ناتوانی و سرشکستگی گریه می‌کردند و می‌نالیدند؛

روزی مجنون خواست که نامه‌ای برای لیلی بنویسد. پس قلم را برداشت و در خود فرورفت: «ای لیلی! چهره‌ی تو همیشه در چشمم جای دارد.

شب دراز است برای راز گفتن و خواستن نیاز. چه خلوتی به دست آمده است امشب! بدون دردسر مردم و بی زحمت دوستان و دشمنان. خداوند پرده‌ها را کشیده تا آدم‌ها از دورویی در امان بمانند.