به پیامبر (ص) ازآن‌رو «اُمّی» نمی‌گفتند که نمی‌توانست بنویسد و یا بخواند. ازاین‌رو به او می می‌گفتند که دانش او مادرزاد بود، نه اینکه آن را در جایی فراگرفته باشد.

پیامبر (ص) در جنگی اسیران بسیاری گرفته بود؛ همه دست‌وپابسته. در میان آن‌ها یکی هم عموی او بود؛ عباس. اسیرانِ دربند، با ناتوانی و سرشکستگی گریه می‌کردند و می‌نالیدند؛

روزی مجنون خواست که نامه‌ای برای لیلی بنویسد. پس قلم را برداشت و در خود فرورفت: «ای لیلی! چهره‌ی تو همیشه در چشمم جای دارد.