روزی روزگاری توی سرزمینی دورافتاده، شاهزاده‌ی شجاع و خوش‌قیافه‌ای زندگی می‌کرد. ولی اینجا اون سرزمین نیست. اینجا قصر ارباب من علاءالدین پانزدهم است.

توی کلبه‌ی کوچکی وسط زمینی بی آب و علف، آفتاب سوخته و بایر، پیرزن فقیری به همراه یک دختر زندگی می کردند. پیرزن، پژمرده و ترشرو بود و مدام با خودش حرف‌های مبهم می‌زد. دختر که اسمش «فینولا» بود مثل غنچه‌ی گل سرخ، شیرین و باطراوت بود.

روزی روزگاری در ساعات اولیه‌ی یک روز بهاری، دو فرشته با دوربین‌های شکاری چوبی - که جلوی چشمهایشان بود- بالای تپه‌ای ایستاده بودند و قلمرو «اوسیدیا» را زیر نظر داشتند.