خداوند عملی که در آن ذره ای از ریا باشد را قبول نمی‌کند.

صفت رضا این است که شخص به چیزی که محبوب یا مکروهش هست، راضی می‌باشد.

روزی به دنبال بنده است بیشتر از مرگ که در جستجوی بنده است. جنبنده ای نیست که خداوند برایش تعیین رزق نکرده باشد، و هیچ نفسی نمی‌میرد مگر آخرین لقمه که برای او تقدیر شده است را می‌خورد.