صفت رضا این است که شخص به چیزی که محبوب یا مکروهش هست، راضی می‌باشد.

روزی به دنبال بنده است بیشتر از مرگ که در جستجوی بنده است. جنبنده ای نیست که خداوند برایش تعیین رزق نکرده باشد، و هیچ نفسی نمی‌میرد مگر آخرین لقمه که برای او تقدیر شده است را می‌خورد.

یاد حق آن هم با حضور قلب، غایت همه عبادات است. هر ذاکری که در دل و در عمل به مذکور عالم یعنی خداوند توجه داشته باشد به مقامی می‌رسد که شیطان بر او چیره و غالب نتواند بود.