Tag Archives: گل

دختری به نام سحر با خانواده اش توی یک شهر کوچک زندگی می کرد. سحر یک خواهر و دو برادر بزرگتر داشت. روز تولد مادر سحر نزدیک می شد و بچه ها تصمیم گرفتند برای مادر هدیه بخرند.

گلاره یک شاخه‌‌ی گل دید که پر از بذر بود، اما داشت می‌‌‌شکست. گلاره خیلی مراقب شاخه‌‌ی گل بود تا بذرهایش همه‌‌‌جا پخش شود و همه‌‌‌ی صحرا پر از گل شود.

توی یک خانه‌ی کوچک یک اتاق کوچک بود. توی این اتاق کوچک یک قالی کوچک بود. روی این قالی کوچک یک گل کوچک بود. گلی که به آن می‌گویند گل قالی. گل قالی از وقتی‌که یادش می‌آمد، تنهای تنها بود و هیچ گلی را ندیده بود.

روزی بود، روزگاری بود. تو بیابون خدا، نخودی از نخودها، خونه داشت و زندگی؛ همه چی، هرچی بگی. همه چی از همه جور، روی رَف تنگ بلور، این‌ور رَف، گلاب پاش، اون‌ور رَف، گلاب پاش، ترمه و سوزنی داشت، پارچه‌ی پیرهنی داشت. نخودی نگو، بلا بود. خوشگل خوشگلا بود...

قصه شب: یکی بود یکی نبود، غیر از خدا هیچ‌کس نبود. روزی از روزها خانم کوچولو کنار سفره نشسته بود و غذا نمی‌خورد. مادرش گفت: «دخترم، چی شده؟ چرا غذا نمی‌خوری؟»