Tag Archives: جلال آل احمد

پدر دو بار دور حیاط گشت و آمد توی اتاق. جانمازش را از روی رف برداشت پای بخاری نشست. جانماز، پارچه‌ی قلمکار یک تخته بود.

آفتاب مغز آدم را داغ می‌کرد. خیابان کنار شط خلوت شده بود. آمد و رفت بند می‌آمد. در میان نخلستان‌های آن طرف شط، انگار مهی موج می‌زد.

قطار، صفیرکشان از تونل خارج شد. دور کوچکی زد و در ایستگاه «چم سنگر» از نفس افتاد.

غلامعلی‌خان سلانه سلانه از پله‌های حمام بالا آمد. کمی ایستاد و نفس خود را تازه کرد و باز به راه افتاد. هنوز دو قدم برنداشته بود که دوباره ایستاد.

یک سه تار نو و بی‌روپوش در دست داشت و یخه‌ی باز و بی‌هوا راه می‌آمد. از پله‌های مسجد شاه به عجله پایین آمد