روزگاری، درخت انجیری بود که میوه نداشت. درخت از این بابت بسیار ناراحت بود. چون آدم‌های بسیاری از کنارش می‌گذشتند؛ اما هیچ‌کدام نگاهش نمی‌کردند.

صدفی به دام عشق ماه گرفتار آمده بود. ساعت‌ها می‌نشست و در سکوت، ماه را تماشا می‌کرد. خرچنگ، عاشق صدف است. مخصوصاً عاشق بلعیدن آن!

آن سال، زمستان در مرداب بزرگ که میان جنگلی انبوه واقع بود، زودتر از همیشه از راه رسید. تمام حیوانات و پرندگان ساکن مرداب که غافلگیر شده بودند، با شتاب به جنب‌وجوش افتادند تا فکر چاره‌ای کنند؛

انگورها کم‌کم رسیده می‌شدند و عنکبوت هم روی شاخه‌های مو راه می‌رفت. روزی عنکبوت انگورهایی را دید که بسیار درشت و حتماً هم شیرین بودند و تمام زنبورها و مگس‌ها برای دیدنشان جمع شده بودند.

توی حیاط مریم کوچولو درختان زیادی بود. یک درخت زردآلو هم بود. او دلش می‌‌‌خواست به درختان حیاط آب بدهد، ولی بیشتر به درخت آلبالو آب می‌‌داد.

خانم‌‌‌‌قدی و سنجاب و غاز گردن‌‌‌دراز و موشی، هر روز با خوراکی‌‌های خوشمزه می‌‌‌رفتند کنار رودخانه... آنها صبح‌‌‌‌زود از خواب بیدار می‌‌‌‌شدند.

پشمک خوابش نمی‌‌‌بُرد... او بیدار شد تا پیش دوستش برود، ولی او خواب بود. سرِ راه صدای هوهویی شنید و رفت پیش آقاجغده...

پروانه بال‌‌‌های شفافی داشت؛ درست مثل شیشه. او به زنبور کوچولو کمک کرد و زنبور از او تشکر کرد. پروانه دلش می‌‌خواست یک نفر هم به او کمک کند تا بال‌‌هایش رنگی شود...

شکارچی‌ها که مسلح به نیزه‌های بلند و تیز بودند، آرام نزدیک می‌شدند. ماده‌شیر داشت بچه‌هایش را شیر می‌داد و در ضمن، مراتب کمترین صدا و کوچک‌ترین حرکت در اطرافش بود.

درخت هلو که کنار درخت گردو بود با حسد بسیار به شاخه‌های پر از گردوی همسایه‌اش نگاهی کرد و با خود گفت: - چرا این درخت این‌همه میوه دارد و من به فراوانی او میوه ندارم؟