هوا بارانی است. باد سردی در میان شاخه‌های درختان می‌پیچَد و سوت می‌کشد. برگ‌های خشک در میان زمین و آسمان سرگردان‌اند. چترها از این ‌رو به آن رو می‌شوند.

یکی بود یکی نبود. غیر از خدای مهربان، نسیم کوچولویی بود که آرزو می‌کرد روزی بتواند مثل خواهر، برادرهایش بالای شهرها و روستاهای دور بوَزد. بالاخره صبح یک روز بهاری وقتی‌که گل‌های صحرایی از چشمه‌ی شبنم‌ها وضو می‌گرفتند

سعید و سعیده سوار بر «سفینه‌ی زمان» شده بودند. این خواهر و برادر می‌خواستند از قرن پانزدهم هجری قمری به چهارده قرن پیش سفر کنند. آن دو تصمیم داشتند به دورانی برگردند که رسول خدا (ص) در آن زندگی می‌کرد.

مارتین، ژان و سگ کوچولو یک روز بعدازظهر تصمیم می‌گیرند به باغ‌وحش بروند. درِ باغ‌وحش هنوز باز نشده است. هرروز سر ساعت چهار بعدازظهر زنگ به صدا درمی‌آید و در باز می‌شود.

چشمه به راه افتاد تا به مزرعه‌‌‌ها و باغ‌‌‌ها برود و آنها را سیراب کند. یک روز چشمه به یک سنگ رسید؛ یک سنگ بزرگ. چشمه از سنگ خواست تا جابه‌جا شود. ولی سنگ گفت: من سنگم و سال‌‌هاست که اینجایم

همه‌‌ی حیوانات در مزرعه زندگی می‌‌کردند. حیوانات مزرعه هر روز با صدای خروس بیدار می‌‌شدند. یک روز مزرعه‌‌دار یک ساعتِ زنگی خرید. خروس خیلی ناراحت شد...

قناری کوچولو خیلی خوشحال بود. چون اون روز قناری فهمیده بود که خورشید خانوم خیلی مهمه. اون می‌‌خواست یه جوری از خورشید خانم تشکر کنه...

همه‌ی کامواهای رنگی با هم همسایه بودند. آنها با طلوع خورشید به کمک هم شهر را آب و جارو می کردند. ولی از بین همه‌ی کامواها، کاموای زرد به کسی کمک نمی کرد...

مادربزرگ مهسا دست‌‌‌‌پخت خیلی خوبی داشت. هرکدام از افراد خانواده یک غذا را دوست داشتند؛ برای همین آقابزرگ قرعه‌‌‌کشی کرد تا ببیند مادربزرگ چه غذایی را بپزد...

خاله‌‌خانوم هر سال آش می‌‌پخت. مینا کوچولو و مامانش به کمک خاله‌‌‌خانوم رفتن. بوی آش همه‌‌جا رو پر کرده بود. خاله‌‌‌خانوم یه عالمه کاسه‌‌‌ی گل‌‌‌گلی رو آماده کرده بود تا برای همسایه‌‌‌ها ببره