یک روز صبح، همین‌که گره گوار سامسا از خواب آشفته‌ای پرید، در رختخواب خود به حشرهٔ تمام‌عیار عجیبی مبدل شده بود. به پشت خوابیده و تنش، مانند زره، سخت شده بود. سرش را که بلند کرد، ملتفت شد که شکم قهوه‌ای گنبد مانندی دارد

آن روز، روز عقدکنان دختر حاکم بود. نانواها باهم شور کرده بودند و نان سنگکی پخته بودند که نظیرش را تا آن‌وقت هیچ‌کس ندیده بود. مهمان‌ها دسته‌دسته به اتاق عقدکنان می‌آمدند و نان را تماشا می‌کردند.

در روزگاران  قدیم مرد فقیری زندگی می‌کرد که تمام دارایی‌اش  یک دست  لباسی بود که به تن داشت و کیسه‌ای برای گدایی. از شهری به  شهری و از روستایی به روستایی دیگر می‌رفت و گدایی می‌کرد.

محسن و علی در مهدکودک باهم دوست بودند. یک روز در حیاط مهدکودک باهم مسابقه‌ی دو گذاشتند، محسن از علی جلو زد و علی عقب افتاد. محسن با خوشحالی فریاد زد: «من برنده شدم، علی تو باختی، من قهرمانم!»

روزی روزگاری در شهری، مردی بود به نام حاج کاظم که دکّان  بقّالی داشت. او مشتری‌های زیادی داشت و در دکانش خوراکی‌هایی مثل نخود و لوبیا و برنج و عدس و سرکه و شیره و کشک و روغن می‌فروخت.

فرزانه کوچولو، همان‌طور که مشغول بازی با عروسک‌هایش بود، شعر می‌خواند و صدایش به گوش برادرش فرهاد که گوشه‌ی اتاق نشسته بود و کتابی در دست داشت می‌رسید. فرزانه می‌خواند:

فصل پاييز بود. در جنگل سبز جنب‌وجوشی به پا بود. تمام بچه‌های حيوانات به مدرسه می‌رفتند تا سر كلاس خانم گوزن بنشينند و باسواد شوند.

خرگوش سفيد به خرگوش سياه گفت: «بيا بريم گردش.» خرگوش سياه گفت: «كجا بريم؟» خرگوش سفيد گفت: «توي جنگل.» خرگوش سياه گفت: «باشه، بريم گردش كنيم، بازي كنيم. دلهامونو راضي كنيم.»

فصل بهار بود. درخت‌ها پر از برگ‌های سبز و شکوفه‌های سفید و صورتی بودند. گنجشک کوچولو روی درخت‌ها می‌نشست و همراه پرنده‌های دیگر آواز می‌خواند.

امیرحسین پرنده‌ها را خیلی دوست دارد. دلش می‌خواهد در روزهای سرد زمستان برایشان خرده‌نان بریزد تا بخورند؛ اما آن‌ها در آپارتمان زندگی می‌کنند و حیاط و باغچه ندارند تا در آنجا برای پرنده‌ها خرده‌نان  بریزند.