به پدر و مادر خود حتی «اف» نگوئید و نهیب نزنید

از گنجهای بهشت برای مؤ من در دنیا مریضی است، چه آنکه مؤ من احیاناً و سهواً اگر گناه کرد، خدا دوست ندارد با بار خطاء نزدش بیاید، او را مریض می‌کند تا گناهانش آمرزیده شود.

کسی که صاحب عقل باشد بلا برایش زینت و کرامت است. مصاحبت با بلا و صبر بر آن و ثبات قدم داشتن بر ابتلاء، موجب تقویت ایمان می‌گردد.

بدترین مردم کسی است که آخرت خود را به دنیا بفروشد، و از آن بدتر کسی است که آخرت خود را به دنیای دیگران بفروشد.

از مظاهر دنیادوستی، بخل است. بخل به معنی پرهیز از دادن چیزی به دیگران، و جمع کردن مال و منال است.

بی‌نیازی متضاد طمع و به معنای چشم نداشتن به مال و کمک دیگران است.

برادری و رفاقت در هر زمان برای اهلش عزیز و لازم است. خداوند نعمتی بر بنده همچون توفیق درک و صحبت دوستان دینی نداده است.

مؤ منین در درجات مختلف ایمانی هستند، ایمان که دارای چهار رکن توکل و تفویض و رضا و تسلیم است اگر کسی دارنده این ارکان باشد صاحب سکینه و آرامش، و ایمانش مستقر است.

پرهیز از هر نوع آزار به دیگران از پدر و مادر و همسایه و دوست لازم و ضروری است

بالاترین درجات جود و بخشش، ایثار است، چه آنکه در ایثار هم با مال و هم با جان با نیاز مبرم و ضروری خود آن را به دیگران می‌دهد و خود را فدا می‌کند.