در روزگاران قدیم، نزدیک جنگلی بزرگ، هیزم شکن پیری زندگی می‌کرد. او دو فرزند داشت؛ پسری به نام هنسل و دختری با نام گرتل. آن‌ها فقیر بودند.

روزگاری، برادر و خواهری بودند که خیلی همدیگر را دوست داشتند. مادر آن‌ها مرد و پدرشان زن دیگری گرفت.

روزی از روزهای پاییز خروس جوانی به همسرش گفت: همسر کوچولویم، حالا فصل فندق و ذرت است، بیا باهم به کوه برویم و دلی از عزا دربیاوریم.

سال‌ها پیش پادشاه و ملکه ای زندگی می‌کردند که دوازده پسر داشتند. همه این پسرها تیزهوش و زرنگ بودند و یکدیگر را دوست داشتند

روزی یک نوازنده ویولن راه سفر در پیش گرفت. راهی که انتخاب کرده بود از یک جنگل می‌گذشت.

میمون از حیوانات پرسید: شما می دونید چرا توی این جنگل هیچ پروانه ای نیست؟

آقا کلاغه خیلی ناراحت بود. او دلش برای خاله اش تنگ شده بود. او دلش می خواست پرواز کند و برود پیش خاله اش.

روز پائیزی قشنگی بود. یکهو ابرها همه جمع شدند یکجا. هوا تاریک شد. باد شدیدی آمد و در و پنجره‌ها به هم خوردند.

یک سال بعد از آشنایی‌شان، مادر لیلا وقت معرفی علی به عمه‌ی لیلا که تازه از آمریکا آمده بود گفت «علی‌آقا، نامزد لیلا جان».

داداش دیر کرده بود. شهرزاد نگاه کرد به ساعت بزرگ،‌ بالای سر خانم سرهنگ. با هر تیک تاک، یک چشم با مژه‌ی مصنوعی، کنار صفحه، گوشه‌ی بالای ساعت، چشمک می‌زد.