در روزگاران قدیم هر صدایی احساس خاصی برمی‌انگیخت و ویژگی خاص خود را داشت.

یکی بود یکی نبود، روزگاری دختر جوان زیبایی بود که مادرش را ازدست‌داده بود و مادر ناتنی روزگارش را سیاه کرده بود.

صبح لطیف و زیبایی بود؛ زمان درو گندم سیاه. آفتاب در آسمان می‌درخشید، نسیم صبحگاهی خوشه‌های طلایی ذرت را می‌تکاند

یکی بود یکی نبود، روستایی فقیری بود به نام کِرِبس. روزی کِربس با  یک گاری که دو اسب آن را می‌کشیدند باری از هیزم را به شهر برد

یکی بود یکی نبود، پسرک چوپانی بود که به حاضرجوابی شهرت داشت. آوازه او به گوش پادشاه هم رسید.

دوازده کارگر کشاورز بودند که تمام روز را بیکار گشته و کاری انجام نداده بودند. وقتی هم که شب فرا رسیده بود با بی‌حالی روی چمن‌ها دراز کشیده  بودند و خوش می‌گذراندند.

روزی کشاورزی ثروتمند در مزرعه‌اش ایستاده بود و با غرور به ملک و املاک خود و کشتگاه پربار ذرت و درختان پر از میوه‌اش نگاه می‌کرد.

دختر جوانی در دوران کودکی پدر و مادرش را ازدست‌داده بود. آن دختر در کلبه‌ای در انتهای روستا با پیرزنی که تربیت او را برعهده‌گرفته بود زندگی می‌کرد.

یکی بود یکی نبود، دخترکی بود که پدر و مادرش مرده بودند. او به حدی فقیر شده بود که نه جایی برای زندگی کردن داشت نه مکانی برای خوابیدن.

یکی بود یکی نبود، دختر جوان و زیبایی بود که تنبل و بیعار بود و از کار کردن بدش می‌آمد.