زنم گفت: «ممکنه بمیرن.» پسرم گفت: «ازنظر علمی این حرف چرته.» برای هزارمین بار به پسرم توضیح دادم که این طرزِ حرف زدن نیست.

در عصر ابری دل‌گرفته، وقتی صادق هدایت، نویسندة چهل‌وهشت سالة ایرانی، مقیم موقت پاریس، به‌سوی خانه‌اش در محلة هجدهم، کوچة شامپیونه، شماره 37 مکرر می‌رود، دو مرد را می‌بیند

خون سرخ و گرم به همه ملافه‌ها نشت می‌کند. مرا واگذارید! واگذاریدم تا شاید این سَیَلان گرم و سرخ بتواند آن جثه عظیم را از سینه من بشوید.

خانم غازه از پنجره کلبه کوچکش به بیرون نگاه می‌کرد و گفت: اوه، چه صبح سردی است. چه قدر زمین یخ بسته است.

در کنار برکه‌ای که محل زیست پرندگان وحشی بود پسرکی به اسم محمد برای گردش، آرام‌آرام قدم می‌زد

مرد از خواب که برخاست، دندان‌هایش را مسواک زد و صورتش را شست و لباس خانه راه‌راهش را پوشید و موهای سرش را به‌دقت شانه زد، دفتر کاهی و خودکارش را برداشت

هر سه نفر شک ندارند که: درست سر ساعت پنج یا پنج و نیم و یا شش و سه دقیقه و دو ثانیه وقتی آقای صلواتی در را باز کرد از دیدن آن عنق منکسر و ریش نتراشیده و موهای شانه نکرده‌اش، چرت هر سه تاشان پاره شد.

روزی بود و روزگاری و شهری بود به اسم علی‌آباد که چنین بود و چنان...

ماجرا درباره گروهی دانشمند زیست شناس است که قصد دارند که با حمایت مالی یک میلیادر در جزیره ای واقع در کاستاریکا که پارکی تفریحی بسازند...

جک گلدنی به همراه همسر و فرزندانش زندگی می‌کند. او استاد مطالعات حزب نازی و هیتلرشناسی در دانشگاهی کوچک در مرکز ایالات‌متحده است.