کاکا پینه‌دوز، پشت خرمگس سوار بود و زمین را تماشا می‌کرد. تا آن‌وقت هرگز زمین را از آن بالا ندیده بود؛ اما خرمگس بوی بدی می‌داد.

کفشدوزک، صبح زود بیدار شد، صورتش را شست. سه جفت پا و شاخکش را تمیز کرد، شاخک‌ها را بالا و پایین برد و ورزش کرد. بقچه‌اش را برداشت، روی پشتش گذاشت

بچه‌ها با شادی به این‌طرف و آن‌طرف می‌دوند. در گوشه‌ای از کوچه، کودکی تنها و غمگین ایستاده است و بازی آن‌ها را تماشا می‌کند. پیامبر خدا کودک را می‌بیند، نزدیک او می‌رود، سلام می‌کند

ظهر است. خورشید می‌درخشد. کوچه‌های شهر مدینه خلوت شده است. چند مرد فقیر زیر سایه‌ی درختی نشسته‌اند و غذای ساده‌ای می‌خورند. ناگهان صدای پای اسبی را می‌شنوند.

علی بود، فاطمه بود، و فرزندان دلبندشان. آن‌ها روزه بودند. نزدیک افطار سفره‌ای پهن کردند. در سفره یک‌کاسه شیر، یک ظرف آب و دو قرص نان گذاشتند. غذایشان همین بود.

صدای آرامِ فاطمه (س) به گوش می‌رسید. حسن ملافه‌ی نازکی را که روی سرش انداخته بود کنار زد. صدای جیرجیرک‌ها هم شنیده می‌شد. مهتاب به صورت مادر بوسه می‌زد.

در زمان‌های قدیم پادشاه ستمگری بود به نام «نمرود». حضرت ابراهیم در زمان این پادشاه به دنیا آمد. او هنوز کوچک بود که پدرش از دنیا رفت و عمویش او را پیش خود برد تا از او مواظبت کند.

یک روز از مادرم پرسیدم: «دعا یعنی چه»؟ مادرم گفت: «حرف زدن با خداست، یعنی از او یاری می‌گیریم.»

در زمان‌های دور در سرزمین یَمَن مردی به نام «ابرهه» زندگی می‌کرد. او حاکمی بی‌ایمان و ظالم بود. یک روز ابرهه شنید که همه‌ی مردم برای عبادت به شهر مکه می‌روند. ابرهه خیلی ناراحت شد.

چند سال از حضور حضرت محمد (ص) در مدینه می‌گذشت. یک‌شب ایشان در خواب دیدند که به همراه مسلمانان وارد مکه شدند و خانه‌ی کعبه را زیارت کردند.