پسران برزگری همیشه تک‌روی می‌کردند و باهم اختلاف داشتند. برزگر که سعی می‌کرد آنان را از این کار بازدارد متوجه شد حرف‌هایش تأثیری بر آنان ندارد.

برزگری به هنگام مرگ با خود اندیشید چه کند تا پسرانش پس از او برزگران موفقی شوند. ازاین‌رو همه را به نزد خود خواند و به آنان گفت: «فرزندانم، چیزی به رفتن من از این جهان نمانده است.

کشاورزی کینۀ روباهی را که ضرری به او زده بود، به دل گرفته بود. ازاین‌رو هنگامی‌که روباه را به دام انداخت با خود فکر کرد از او سخت انتقام بگیرد.

روزی روزگاری وقتی پرومته انسان‌ها را ساخت، دو کوله‌بار به گردن آنان آویخت. او کوله باری را که از جلو آدمیان آویخته بود...

ثروتمندی از اهالی آتن با گروهی از مسافران به سفری دریایی می‌رفت که ناگهان توفانی درگرفت و کشتی غرق شد. تمام مسافران کشتی سعی می‌کردند با شنا خود را به ساحل برسانند؛

کسب‌وکار پینه‌دوزی ناوارد، چنان از رونق افتاده بود که از گرسنگی با مرگ فاصله‌ای نداشت؛ بنابراین تصمیم گرفت به شهری که کسی او را نمی‌شناخت، برود و پزشکی پیشه کند.

پسرکی لوح یکی از همشاگردیان خود را از مدرسه دزدید و به خانه برد. مادر پسرک به‌جای تنبیه پسر خود، او را تشویق کرد.

مردی که سفری طولانی در پیش داشت نذر کرد هر چه در راه یافت با هِرمِس نصف کند.

دو پسربچه باهم به قصابی رفتند. وقتی پشت قصاب به آن‌ها بود، یکی از آن دو کمی گوشت برداشت و آن‌ها را توی جیب دوستش چپاند.

به سفارش زئوس، پرومته آدمیان و جانوران را ساخت. دراین‌بین زئوس متوجه تعداد فراوان جانوران شد و به پرومته دستور داد...