در باغچه‌ی کوچک و سرسبزی که پر از گیاهان و گل‌ها و درختان مختلف بود، روزی پیچک کوچکی، ساقه‌ی نازک و ظریفش را از زیر خاک بیرون آورد و با خوشحالی به اطرافش نگاه کرد. همه‌جا سبز و زیبا بود.

یکی بود یکی نبود. در شهری قشنگ و سرسبز نزدیک کوه‌های بلند، پسر خوب و زرنگی زندگی می‌کرد به اسم «بابک». بابک پسر باادب و عاقلی بود. مامان و بابای بابک از او خیلی‌خیلی راضی بودند. چون بابک به حرف بزرگ‌ترها گوش می‌داد و همیشه از خواهر کوچکش مراقبت می‌کرد؛

«شبنم» دختر کوچولو و خوبی بود که فقط یک اخلاق بد داشت؛ او هیچ‌وقت از وسایلش خوب مراقبت نمی‌کرد. عروسک‌های شبنم، همیشه لباس‌های پاره و صورت‌های کثیف و موهای ژولیده داشتند.

مانند رودم من گاهی پر از غوغا گاهی بسی آرام خاموش و بی‌آوا باران دهد بر رود با قطره‌هایش جان باز از بخارِ رود پیدا شود باران ...

در روزگارهای بسیار قدیم و در زمان‌های خیلی دور، سرانجام کافرانِ دوران نوح در بت‌پرستی و در ظلم و ستم خود باقی ماندند تا در پایان گرفتار طوفان شدند و شهر و دیارشان و خانه‌ها و بتکده‌هایشان در زیر امواج طوفان غرق گردید و خانه‌هاشان در زیر خاک‌ها پنهان گشت.

یه مردی بود حسین‌قلی چشاش سیا لُپاش گُلی غُصه و قرض و تب نداشت اما واسه خنده لب نداشت. خنده‌ی بی‌لب کی دیده؟ مهتابِ بی‌شب کی دیده؟ لب که نباشه خنده نیس پَر نباشه پرنده نیس.

اتل متل توتوله گاو حسن چه‌جوره نه شیر داره، نه پستون دُمشو بُردن اردستون سُمشو بردن پاکستون شیرشو بردن هندستون یک زن کُردی بستون

یکی بود، یکی نبود. یه گنجشک بود. یک گنجشک کوچولو که تازه یک بهار و یک تابستان و یک پاییز از زندگی‌اش گذشته بود؛ این بود که گنجشک کوچولو هنوز برف ندیده بود، یخبندان ندیده بود، از سرما نلرزیده بود...

پسرك در رختخواب غلتی زد. خنکای سحر از پنجره می‌آمد. آسمان سحر، آبی بود، با ستاره‌های درخشان آبی. پسرك لحاف را روی دوش خود کشید، گرمای رختخواب او را به خواب می‌برد که خروس از انتهای باغ، با صدای جوانش خواند...

روزی بود و روزگاری بود. چمنزار سبزی بود.چمنزاری پر از پرنده‌های سفید، پر از گل‌های سرخ و پر از پروانه‌هایی که بالهاشون به قشنگی این چمنزار بود. توی این چمنزار، روی علف‌های سبز، زیر یک قارچ سفید، کرم شب‌تاب کوچولویی زندگی می‌کرد...