صبح شده بود و خورشید نورش را روی گل سرخ پاشید. ولی گل سرخ هنوز خوابش می‌آمد. او گلبرگش را روی صورتش کشید و خواست بخوابد. خورشید خانم وقتی فهمید که او دوست ندارد زود از خواب بیدار شود، چیزی در گوش گل‌های دیگر گفت ...

پیرمرد مزرعه‌دار یک ساعت باطری دار خریده بود. آقا خروسه با دیدن ساعت پیرمرد خیلی نگران و ناراحت شد. او با خودش گفت: من که صدای خوبی دارم. بال‌وپرهای قشنگی هم دارم. نکنه پیرمرد از دست من خسته شده؟ ...

درخت مهربانی بود که تک‌وتنها بود. اون چند روز بود که خیلی ناراحت بود چون آب رود دیگر به درخت نمی‌رسید. درخت مهربان داشت کم‌کم خشک می‌شد. اون تمام روز را فکر کرد تا بتواند هر طور شده آب رود را به ریشه‌هایش برساند که ناگهان چند تا پرنده در آسمان دید ...

در باغچه‌ی کوچک و سرسبزی که پر از گیاهان و گل‌ها و درختان مختلف بود، روزی پیچک کوچکی، ساقه‌ی نازک و ظریفش را از زیر خاک بیرون آورد و با خوشحالی به اطرافش نگاه کرد. همه‌جا سبز و زیبا بود.

یکی بود یکی نبود. در شهری قشنگ و سرسبز نزدیک کوه‌های بلند، پسر خوب و زرنگی زندگی می‌کرد به اسم «بابک». بابک پسر باادب و عاقلی بود. مامان و بابای بابک از او خیلی‌خیلی راضی بودند. چون بابک به حرف بزرگ‌ترها گوش می‌داد و همیشه از خواهر کوچکش مراقبت می‌کرد؛

«شبنم» دختر کوچولو و خوبی بود که فقط یک اخلاق بد داشت؛ او هیچ‌وقت از وسایلش خوب مراقبت نمی‌کرد. عروسک‌های شبنم، همیشه لباس‌های پاره و صورت‌های کثیف و موهای ژولیده داشتند.

مانند رودم من گاهی پر از غوغا گاهی بسی آرام خاموش و بی‌آوا باران دهد بر رود با قطره‌هایش جان باز از بخارِ رود پیدا شود باران ...

در روزگارهای بسیار قدیم و در زمان‌های خیلی دور، سرانجام کافرانِ دوران نوح در بت‌پرستی و در ظلم و ستم خود باقی ماندند تا در پایان گرفتار طوفان شدند و شهر و دیارشان و خانه‌ها و بتکده‌هایشان در زیر امواج طوفان غرق گردید و خانه‌هاشان در زیر خاک‌ها پنهان گشت.

یه مردی بود حسین‌قلی چشاش سیا لُپاش گُلی غُصه و قرض و تب نداشت اما واسه خنده لب نداشت. خنده‌ی بی‌لب کی دیده؟ مهتابِ بی‌شب کی دیده؟ لب که نباشه خنده نیس پَر نباشه پرنده نیس.

اتل متل توتوله گاو حسن چه‌جوره نه شیر داره، نه پستون دُمشو بُردن اردستون سُمشو بردن پاکستون شیرشو بردن هندستون یک زن کُردی بستون