اوایل قرن نوزدهم میلادی بود و مردم اروپا از بس در ظرف سه قرن گذشته در علم و صنعت پیشرفت کرده بودند خیلی مغرور شده بودند، هیچ‌کس را جز خودشان آدم حساب نمی‌کردند.

«رُلامانو» رب‌النوع دریاها بود. اقیانوس آبی با تمام خزاین مرواریدهای رخشان و مرجان‌های گلی رنگش به او تعلق داشت. در اعماق دریاها دارای حکومت اسرارآمیزی بود که اشعه‌ی آفتاب با رنگ‌های سبز و خاکستری به قلمرو حکومت او وارد می‌شد.

در آن دورها و در میان کوه‌های سرسخت، دو برادر زندگی می‌کردند که اسمشان «بایاما»* بود. هردو زن داشتند و زنان آن دو نیز هر یک پسری داشتند به نام «ویرو ایمبرال»

در روزگاران کهن، بسیار کهن، آنگاه‌که بسیاری از پرندگان قشنگ کنونی و حیوانات اهلی هنوز آدم بودند، روزی قبیله‌ای از بومیان استرالیا که هنگام غروب از شکار برمی‌گشتند به مرد سالخورده‌ای برخوردند

در روزگاران بسیار قدیم که این دنیای کهنه هنوز جوان بود تمام حیواناتی که اکنون در استرالیا زندگی می‌کنند آدم‌هایی بودند که در آن دور دورها یعنی آن‌طرف اقیانوس‌ها زندگی می‌کردند

کلاغ با چهار تا جوجه‌‌ی قشنگ روی یک درخت زندگی می‌‌کرد. خواهرکلاغه هم با جوجه‌‌هایش روی همان درخت زندگی می‌‌کردند. روزها جوجه‌‌کلاغ‌‌ها با هم پرواز می‌‌کردند، ولی کلاغک نمی‌‌توانست بپرد...

پسر قصه‌ی ما اصلاً دقت نمی‌‌‌کرد. یک شب پدرش به او گفت که از خویشاوندانش دعوت کند تا برای شام به خانه‌‌‌ی آنها بیایند؛

گلاره یک شاخه‌‌ی گل دید که پر از بذر بود، اما داشت می‌‌‌شکست. گلاره خیلی مراقب شاخه‌‌ی گل بود تا بذرهایش همه‌‌‌جا پخش شود و همه‌‌‌ی صحرا پر از گل شود.

حمید می‌‌‌خواست قایق کاغذی‌‌‌اش را در آب بیندازد. ناگهان باد تندی وزید. حمید نمی‌‌دانست باد از کجا می‌‌آید. او می‌‌‌خواست خانه‌‌‌ی باد را پیدا کند...

روزی بود و روزگاری بود. سه تا بچه بودند، دوتا پسر و یکی دختر. اسم پسر بزرگ‌تر مایکل بود و اسم پسر کوچک‌تر جان. دختر هم که خواهر آن‌ها بود، وِندی نام داشت. آن‌ها فرزندان آقا و خانم دارلینگ بودند...