در دهکده‌ای در کشور چین، مردی به نام آقای «سُون» زندگی می‌کرد. او خیلی ثروتمند و مهربان بود. مردم فقیر به خانه‌اش می‌رفتند و آقای سون به آن‌ها غذا و لباس می‌داد.

یک روز شیر، سلطان جنگل، در کنار ساحل قدم می‌زد که چشمش به یک دلفین افتاد. دلفین مرتب سرش را از آب بیرون می‌آورد و به اطراف نگاه می‌کرد.

دو بز لج‌باز در کوهستانی زندگی می‌کردند. بزها خیلی باهم لج‌بازی می‌کردند. هر وقت به هم می‌رسیدند، هیچ‌کدام حاضر نمی‌شد راه را برای دیگری باز کند و باهم می‌جنگیدند.

روزی بود، روزگاری بود. در زمان‌های قدیم شهری بود، زیبا. در این شهر زیبا حکم‌فرمایی حکومت می‌کرد. خداوند به او دختری داده بود که اسمش را لوئیس گذاشتند.

یکی بود، یکی نبود. زیر گنبد کبود، یه عنکبوت نشسته بود. اسمش چی بود؟ خاله عنکبوت. کارش چی بود؟ قالی می‌بافت،

سال‌ها پیش، تاجر ثروتمندی با همسر و تنها دخترش زندگی می‌کرد. اسم دختر، واسیلیسا بود. واسیلیسا هنوز بچه بود که مادرش سخت بیمار شد. یک روز، مادرش او را صدا کرد و گفت: «گوش کن، دخترم. من دارم می‌میرم، فرصت زیادی ندارم. این عروسک کوچک را بگیر و همیشه با خود داشته باش.

آقای مربع خیلی غمگین بود. چون یکی از ضلع‌هایش را گم کرده بود. آن شب در خانه‌ی دایره‌ی بزرگ مهمانی خوبی برپا بود. همه دعوت شده بودند. آقای مربع هم دعوت شده بود، اما چطور می‌توانست بدون یک ضلع به آن مهمانی برود؟

یک آقا تلفن بود که روی یک میز زندگی می‌کرد. میز کجا بود؟ توی یک اتاق. اتاق کجا بود؟ توی یک خانه.

روزی روزگاری نخود سیاهی بود که آرزوی بزرگی داشت. آرزویش این بود که از یک کوه بلند بالا برود و به نوک آن برسد. چرا؟ چون نقشه‌ای در سر داشت. نقشه‌اش چه بود؟ آخر قصه معلوم می‌شود.

سینی گرد نقره‌ای نشسته بود روی طاقچه. یک هندوانه‌ی گرد و بزرگ آوردند و گذاشتند وسط سینی. چاقو زدند به دلش و دو نیمش کردند. سرخ و رسیده بود و شیرین.