از مظاهر دنیادوستی، بخل است. بخل به معنی پرهیز از دادن چیزی به دیگران، و جمع کردن مال و منال است.

بی‌نیازی متضاد طمع و به معنای چشم نداشتن به مال و کمک دیگران است.

برادری و رفاقت در هر زمان برای اهلش عزیز و لازم است. خداوند نعمتی بر بنده همچون توفیق درک و صحبت دوستان دینی نداده است.

مؤ منین در درجات مختلف ایمانی هستند، ایمان که دارای چهار رکن توکل و تفویض و رضا و تسلیم است اگر کسی دارنده این ارکان باشد صاحب سکینه و آرامش، و ایمانش مستقر است.

پرهیز از هر نوع آزار به دیگران از پدر و مادر و همسایه و دوست لازم و ضروری است

بالاترین درجات جود و بخشش، ایثار است، چه آنکه در ایثار هم با مال و هم با جان با نیاز مبرم و ضروری خود آن را به دیگران می‌دهد و خود را فدا می‌کند.

ایمان بنده کامل نمی‌شود مگر انصاف درباره خود و درباره مردم را رعایت کند

کسی که می‌خواهد امر به معروف کند نیازمند است به اینکه خود عالم به حلال و حرام باشد و آنچه می‌گوید خود عکس آن را مرتکب نشود.

موارد امتحان در دنیا از قبیل ترس، گرسنگی، مرض، از دست دادن جوان، ورشکستگی مالی، اتهام بی‌مورد، همسایه بد و... می‌باشد.

هر چیزی که به رسم امانت نزد انسان گذاشته شود حفظش واجب و خیانت به آن حرام است، فرق نمی‌کند صاحب امانت مسلمان یا کافر باشد.