لب ایوان، زیر برق آفتاب نشسته بودند. بفرینه به سینه‌ی مادر تکیه داده بود. زن او را محکم در میان زانوان خود گرفته بود.

فنیا هر بار که از شیشه‌های اتوبوس بیرون را نگاه می‌کرد با دستکش‌هایش به شیشه می‌مالید تا بخارها پاک شوند، باران را می‌دید که می‌بارید.

مردی که در کوچه می‌رفت هنوز به صرافت نیفتاده بود به یاد بیاورد که سیزده سالی می‌گذرد که او به چهره‌ی خودش درآینه نگاه نکرده است.

دو بعد از نیمه شب یعنی تمام شب بی‌خوابی؛ یعنی کلافگی و خستگی و شتاب، همراه با دلتنگی و اضطرابی مجهول و این که می‌روم و می‌مانم و دیگر برنمی‌گردم

افسانه با عکس گرفتن مخالف بود. با لباس سفید عروس و سفره‌ی عقد هم مخالف بود. هرچه مادرش اصرار کرد، رضایت نداد عکاس خبر کنند.

دیروز بود که اطاقم را جدا کردند، آیا همان‌طوری که ناظم وعده داد من حالا به‌کلی معالجه شده‌ام و هفته‌ی دیگر آزاد خواهم شد؟

توی جنگل غلغله ای برپا بود. سال نو نزدیک بود و همه ی حیوانات مشغول خانه تکانی بودند.

دفترهای شعر و ترانه مریم حیدرزاده

در زمان‌های قدیم، پادشاه و ملکه‌ای بر کشوری حکومت می‌کردند. میهن سرسبز و آباد آن‌ها در کنار دریا قرار داشت.

شکوه خانم، پیرزن مهربانی بود که همسر و فرزندی نداشت و در خانه‌ی قدیمی و بزرگش به‌تنهایی زندگی می‌کرد.