زنی فقیر بچه ای کوچک داشت. پریان بچه او را برداشتند و با خود بردند و به جای آن بچه دیگری گذاشتند.

یکی بود یکی نبود، دختر خدمتکاری بود که به خاطر تمیزی و پرکاری‌اش مورد توجه و علاقه ارباب و زن ارباب بود.

روزگاری، کفاشی بود که خیلی فقیر شده بود، البته خودش مقصر نبود. فقط به اندازه دوختن یک جفت کفش، چرم برایش باقی مانده بود.

روزی روزگاری، روباه پیری بود که با نهایت شگفتی، نه تا دم داشت؛ هرچند دم‌های زیاد موجب نشده بود که او عاقل‌تر یا بهتر باشد.

روزی روزگاری، روستایی فقیری بود که یک شب کنار اجاق کلبه فقیرانه‌اش نشسته بود و از سر بیکاری آتش آن را به هم می‌زد. همسرش هم مشغول نخ‌ریسی بود.

روزی روزگاری، خیاطی بود که سه پسر داشت. بزی هم داشت که شیر پسران او را فراهم می‌کرد.

یکی بود یکی نبود، زن و مردی بودند که فقط یک دختر داشتند. آن‌ها فکر می‌کردند که دخترشان فوق العاده باهوش است، از این رو اسم او را «پری هوشیار» گذاشته بودند

سال‌ها پیش، در سرزمین سوئیس اشراف زاده پیری زندگی می‌کرد. او تنها یک پسر داشت که چندان باهوش نبود و نمی‌توانست چیزی بیاموزد.

روزگاری، آسیابانی بود که روز به روز فقیر و فقیرتر می‌شد. سرانجام غیر از آسیاب و درختی در پشت آسیاب چیزی برایش باقی نماند.

روزی روزگاری، کفشدوزک و مگسی باهم زندگی می‌کردند. آن‌ها نوشیدنی‌ها و سرکه‌هایشان را در پوست تخم مرغ نگه می‌داشتند.