من اهل «ران» شهری بین مراغه و زنجان هستم. در شهر ما پیرمردی زندگی می‌کرد که صد و هفده سال داشت.

در زمان غیبت صغری دو نفر از شیعیان قائم آل محمّد علیهم السلام، با یکدیگر مخفیانه گفت و گو می‌کردند.

حکم مأموریتی از سامرا از ناحیه مقدسه حضرت ابا صالح المهدی‌ علیه السلام برای گروهی از شیعیان خاصّ حضرت‌ علیه السلام صادر شد

در اوقات معلومی از سال، گروهی از سادات علوی که در مدینه زندگی می‌کردند و معتقد به امامت ائمّه معصومین‌ علیهم السلام بودند

پدرم نامه‌ای به خط خود برای امام زمان‌ علیه السلام نوشت. حضرت‌ علیه السلام پاسخ نامه را مرقوم فرمود.

صاحب چند فرزند شده بودم، هنگام ولادت هر کدام نامه‌ای برای امام زمان‌ علیه السلام می‌نوشتم

گروهی از مردم از جمله حسین بن نضر و شخصی به نام ابا صدّام تصمیم گرفتند در مورد صحّت ادّعای وکلای امام زمان‌ علیه السلام تحقیق کنند

صاحب فرزندی شدم. روز هفتم نامه‌ای برای حضرت امام زمان‌ علیه السلام نوشتم و از ایشان اجازه خواستم

گرفتار مشکلی بزرگ شدم و از این امر اندوهگین شدم، زیرا از من نزد حاکم مصر؛ احمد بن طولون، بدگویی کرده بودند.

من به دعای امام زمان‌ علیه السلام متولّد شدم، و به این مقام افتخار می‌کرد.