برف می‌بارد*** بر شاخه کاج*** برگ آن کهنه درخت

آتش است سرخ *** شعله هاش زرد

آتش گرم و روشن!*** سرخی رویت از من

با سلام گرم آفتاب*** صبح پا شدم ز خواب

سنگ را شکست و بازهم شکست *** همچو خاک نرم سنگ را

امروز به‌وقت بامدادان *** آیینه مرا به من نشان داد

آیینه پاک و روشن ما خاموش نشسته روی دیوار

کودکی تندخوی و بی‌آرام روی دیوار خط کشید و گذشت

به مادر گفتم آخر این خدا کیست که هم در خانه ما هست و هم نیست

سلام، ناصر جان!  نامه‌ات رسید. خوشحالمان کرد. ممنون که یاد ما کردی. ما هم خوبیم، هستیم، اینجاییم. یکجایی است شبیه ماسوله، یا همان باغان خود من؛