روزی روزگاری، دختری مهربان در کنار باغی زیبا و پرگل زندگی می‌کرد که به «ملکه گل‌ها» شهرت یافته بود.

یکی بود یکی نبود. وسط یک جنگل پردرخت و پوشیده از گل و گیاه، یک باغ گردو بود که هرسال، با گردوهای خوشمزه‌ی زیاد، برای استفاده‌ی ساکنان جنگل و حیوانات، به بار می‌نشست.

یکی بود، یکی نبود، غیر از خدای مهربون هیچ‌کس نبود. در کنار بیشه کوچکی، حیوانات در کنار هم با خوبی و خوشی زندگی می‌کردند. آن‌ها در روز به بازی و شادی مشغول بودند و شب‌ها هم برای فردا برنامه‌ریزی می‌کردند.

روزی روزگاری دهقانی گربه‌ای داشت که از بدجنسی لنگه نداشت. یک روز دهقان از دست گربه کلافه شد. او را گرفت بُرد به جنگل و همان‌جا رها کرد.

روزی روزگاری، یک مورچه برای جمع‌کردن دانه‌های جو از راهی عبور می‌کرد که نزدیک کندوی عسل رسید. از بوی عسل دهانش آب افتاد. ولی کندو بر بالای سنگ بزرگی قرار داشت.

مردی روستایی یک خر و یک گاو داشت که آن‌ها را باهم در طویله می‌بست. خر را برای سواری نگاه می‌داشت، اما گاو را به صحرا می‌برد و به خیش می‌بست و زمین شخم می‌زد

در جنگلی بزرگ و زیبا، حیوانات مهربان و مختلفی زندگی می‌کردند. یکی از این حیوانات، کلاغ پُر سروصدا و شلوغی بود که یک عادت زشت هم داشت

یکی بود یکی نبود، همون خدای مهربون، برای همه هم‌زبون، دختر کوچولویی را به زن‌وشوهری هدیه داد. پدر و مادر اسم اونو پَری گذاشتند، چون اون مثل یه پری زیبا بود.

روزی روزگاری در شهری، روستایی بود و در آن روستا، مدرسه‌ای بود که پسری به نام قُلی در آن درس می‌خواند. او خانواده‌ی باسوادی داشت و پدرش کدخدای روستا بود.

روزی روزگاری در زمین خداوند در یکی از جنگل‌های دوردست، پسرکی بنام قلقلی با مادربزرگ پیر خود زندگی می‌کرد. قلقلی پسر خوبی بود و به مادربزرگ پیرش در کارها کمک می‌کرد.