روزی روزگاری در شهری بزرگ قصر زیبایی بود. در آن قصر پادشاه ثروتمندی با تنها دخترش زندگی می‌کرد. پادشاه که داشت روزبه‌روز پیرتر می‌شد، نگران ثروتش بود.

روزی روزگاری در جنگلی حیوانات زیادی زندگی می‌کردند که در آنجا اثری از قانون و عدالت نبود. الاغی احمق در آن جنگل زندگی می‌کرد که خود را بسیار دانا می‌دانست.

در یک باغچه کوچک، دو درخت زندگی می‌کردند. یکی درخت آلبالو و دیگری درخت گیلاس. این دو تا همسایه باهم مهربان نبودند و قدر هم را نمی‌دانستند، بهار که می‌رسید شاخه‌های این دو تا همسایه پر از شکوفه‌های قشنگ می‌شد.

بهار بود، پروانه‌های قشنگ و رنگارنگ در باغ پرواز می‌کردند. حسام، پسر کوچولوی قصه‌ی ما توی این باغ، لابه‌لای گل‌ها می‌دوید و پروانه‌ها را دنبال می‌کرد.

در زمان‌های قدیم در شهری بزرگ و زیبا حاکمی زندگی می‌کرد که به شکار علاقه‌ی فراوانی داشت. او هفته‌ای دو بار به شکار می‌رفت.

روزی روزگاری در سرزمینی دور، شاه و ملکه‌ای بودند که یازده پسر و یک دختر داشتند. این خانواده، زندگی خوش و راحتی داشتند. بچه‌ها در ناز و نعمت زندگی می‌کردند؛ اما روزی رسید که خوشی و راحتی آن‌ها تمام شد.

یک روز صبح، وقتی مرد کشاورز، به لانه مرغ و خروس‌ها رفت، تا به آن‌ها آب و دانه بدهد، دید که درِ لانه باز است و از مرغ و خروس‌ها خبری نیست. او فکر کرد که روباهی آمده و مرغ و خروس‌های او را دزدیده است.

در زمان‌های قدیم صیادی بود که پرندگان را شکار می‌کرد و آن‌ها را در بازار می‌فروخت. روزی، صیاد برای شکار از خانه بیرون رفت. او جای مناسبی را پیدا کرد، دامش را روی زمین پهن کرد و طعمه‌ای کنار آن گذاشت، سپس پشت تخته‌سنگی مخفی شد.

روزی روزگاری، شیری بود که بسیار مغرور و ازخودراضی بود. شیر، هیکل بزرگ و تنومندی داشت و فکر می‌کرد که راستی راستی از همه حیوان‌های دیگر قوی‌تر است و هر کاری بخواهد، می‌تواند انجام دهد.

روزی روزگاری در گوشه یک جنگل بزرگ، روباهی با بچه‌هایش زندگی می‌کرد. روباه برای بچه‌هایش لانه‌ای ساخته بود. او وقتی می‌خواست برای پیدا کردن غذا، بیرون برود، بچه‌هایش را در لانه ‌تنها می‌گذاشت و خودش روانه‌ی جنگل می‌شد.