پیپین پرنده‌ی کوچکی بود که در جنگل زندگی می‌کرد. یکی از روزها یک مرغ دریایی به او گفت: «پیپین، زندگی تو باید خیلی خسته‌کننده باشه ... فقط از یه درخت به درخت دیگه پرواز می‌کنی، بدون این‌که جایی رو ببینی؟

امروز تولد مامانه! پدر، جِسیکا و اِستفان هرکدام هدیه‌ای گرفته‌اند و همه‌ی آن‌ها او را بغل هم کرده بودند.

در شهر کوچکی، پسری به نام «کای» و دختر کوچولویی به نام «گیلدا» همسایه بودند. آن‌ها مثل خواهر و برادری مهربان باهم بازی می‌کردند. هر دو باهم باغچه‌ای درست کرده بودند که در آن گل رز می‌کاشتند.

روز قشنگی بود. آفتاب می‌درخشید و آسمان آبی، مثل آینه، صاف و براق بود. آلیس و خواهرش، زیر درختی نشسته بودند. خواهرش قصه می‌خواند و او با دقت گوش می‌داد.

دوروتی و عمو هنری سوار کشتی شدند تا به کشور استرالیا سفر کنند. سفر طولانی آن‌ها ادامه داشت تا اینکه یک روز ناگهان هوا طوفانی شد. موج‌های دریا تکان‌های شدیدی به کشتی وارد کردند.

من، جودی ابوت، یکی از بچه‌های پرورشگاه «گولیا جون» هستم؛ یعنی در آنجا بزرگ شده‌ام و حالا دبیرستان می‌روم و در ضمن، مربی بچه‌های کوچک‌تر از خودم هم هستم.

یکی بود، یکی نبود. دشت سرسبزی بود. در گوشه این دشت بزرگ، بزبزقندی با هفت بزغاله‌اش به‌خوبی و خوشی زندگی می‌کرد. اسم یکی از بزغاله‌ها شنگول، دیگری منگول و سومی حبه انگور بود.

روزی و روزگاری در گوشه‌ای از این دنیای بزرگ، پیرمرد و پیرزنی در دهکده‌ای قشنگ زندگی می‌کردند. پیرمرد، «خِیزَران شکن» بود. او هرروز به نیزار بزرگی می‌رفت.

روزی و روزگاری، دختر یتیمی به اسم «دوروتی» با عمو و زن‌عمویش زندگی می‌کرد. کلیه آن‌ها در میان یک چمنزار بزرگ و قشنگ بود. دوروتی هرروز، از صبح تا شب با سگ کوچولویش، توتو، بازی می‌کرد.

در زمان‌های خیلی‌خیلی دور، پادشاهی بود که دلش می‌خواست همیشه لباس‌های خوب بپوشد. خیاط‌های مخصوص شاه، هرروز یک لباس تازه برای او می‌دوختند. روزی رسید که خیاط‌های او دیگر نتوانستند لباسی با شکل تازه برایش بدوزند.