لالایی‌های فارسی، بخش عمده‌ای از ادبیات شفاهی سرزمین ماست که در کنار افسانه‌ها و قصه‌های عامیانه (به‌عنوان گونه‌ای از ادبیات کودکان) در گذشته کاربرد بسیار داشته است.

داستان‌ها نقشی مهم و حیاتی در رشد و پیشرفت کودکان دارند. کتاب‌هایی که می‌خوانند و شخصیت‌هایی که از طریق ادبیات با آن‌ها آشنا می‌شوند، می‌توانند به دوستانشان تبدیل شوند.

داستان کوتاه گونه‌ای از ادبیات داستانی است که نسبت به رمان یا داستان بلند حجم بسیار کم‌تری دارد و نویسنده در آن برشی از زندگی یا حوادث را می‌نویسد

داستان، یک سلسله وقایع حقیقی یا غیرحقیقی است که به‌طور زنده و آمیخته با جزئیات بیان شده باشد، به‌نحوی‌که مخیّلۀ خواننده یا مستمع آن را آناً تجسم کند.

کودکان خردسال به متن‌هایی آهنگین و کوتاه مانند لالایی‌ها و ترانه، متل‌ها و ترانه‌های آهنگین واکنش بیشتری نشان می‌دهند.

نخستین سال‌های کودکی با قصه‌گویی و شعرخوانی والدین برای بچه‌ها همراه است.

پایه‌گذاری ادبیات نوین کودکان از آذربایجان و جبار عسکر زاده (باغچه بان) شروع شد. او در سال ۱۲۶۴ ه.ش به دنیا آمد و در سال ۱۳۴۵ درگذشت.

تعیین تاریخ دقیق ادبیات کودکان به معنای عام آن کار چندان ساده‌ای نیست. ولی شاید بتوان گفت قرن هفدهم را می‌توان آغاز تألیف کتاب کودک دانست.

فولکلور یا فرهنگ‌عامه همچنان که سرآغاز پیدایی همه‌ی هنرهاست، سرآغاز ادبیات و به‌خصوص ادبیات کودکان نیز است.

ادبیات کودک و نوجوان به نوشته‌ها و سروده‌های ادبی ویژه‌ی کودکان و نوجوانان می‌گویند.