در یکی از روزهای گرم تابستان، شیری با گرازی هم‌زمان به چشمۀ کوچکی رسیدند. در این هنگام بین آن دو، بر سر اینکه کدام‌یک اول آب بنوشد، نبردی مرگبار درگرفت؛

شیری عاشق دختر برزگری شد و از او خواستگاری کرد. برزگر نه دلش می‌آمد دخترش را به جانوری وحشی بدهد و نه جرئت مخالفت داشت؛

روزی شیری و آدمی هم‌سفر شدند. آن دو همچنان که راه می‌رفتند لاف می‌زدند و به هم فخر می‌فروختند.

روباهی از رودخانه‌ای می‌گذشت اما به گودالی عمیق غلتید و هر چه کرد نتوانست خود را از آن بیرون بکشد. در این حال، روباه علاوه بر تمام عذاب‌هایی که می‌کشید، از زالوهایی که به او چسبیده بودند نیز رنج می‌برد.

شیری در شکار با الاغ و روباهی شریک شد. وقتی به قدر کافی شکار کردند، شیر از الاغ خواست تا آن‌ها را تقسیم کند. الاغ آنچه را شکار کرده بودند به سه قسمت مساوی تقسیم کرد

خر و روباهی باهم متحد شدند و به شکار رفتند. وقتی شیری سر راه آن‌ها ظاهر شد، روباه بوی خطر را احساس کرد.

شیری با خرسی بر سر تصاحب آهوبره‌ای دعوایشان شد. آن دو چنان به جان هم افتادند و چنان یکدیگر را زدند که هر دو نیمه‌جان از حال رفتند.

ماهیگیری تور خود را از دریا بیرون کشید و ماهیان درشت بسیاری را که در آن گرفتار آمده بودند، روی زمین ریخت.

کلاغی روی شاخۀ درختی نشسته بود و تکه پنیری را که دزدیده بود، به منقار داشت. روباهی او را دید و تصمیم گرفت پنیر را از چنگ او درآورد.

شیری که بسیار پیر شده و قادر به شکار نبود، تصمیم گرفت از عقل خود کمک بگیرد. او با تظاهر به بیماری در غاری دراز کشیده بود