پرنده‌ای که قفسش را میان پنجره‌ای آویخته بودند، فقط شب‌ها آواز می‌خواند. خفاشی صدای او را شنید، پیش او رفت

روزی روزگاری، قورباغه‌ای گاو نری را در مرغزاری دید و به جثۀ تنومند او حسادت کرد. ازاین‌رو آن‌قدر شکم خود را باد کرد

در ساعتی نحس، موشی صحرایی با قورباغه‌ای نادرست، دوست شد. قورباغه پای موش را به پای خود بست و هر دو برای یافتن غذا روی زمین خشک صحرا به راه افتادند؛

موش صحرایی یکی از دوستان خود را که در یکی از خانه‌های شهر زندگی می‌کرد، برای شام به روستا دعوت کرد. موش شهری در کمال میل و رغبت دعوت او را پذیرفت

قورباغه‌ها که فرمانروایی نداشتند گروهی از نمایندگان خود را نزد زئوس فرستادند تا کسی را برای فرمانروایی آنان بفرستد.

روزی از روزهای تابستان، همۀ جانوران و ازجمله قورباغه‌ها، به خاطر ازدواج خورشید، شادی و پای‌کوبی می‌کردند.

موش‌ها با راسوها در جنگ‌وگریز بودند و همیشه از آن‌ها شکست می‌خوردند. ازاین‌رو نشستی برپا کردند و به این نتیجه رسیدند که دلیل شکست‌های پی‌درپی آنان نداشتن رهبر و فرمانده است.

موشی روی بدن شیری خفته پرید، شیر از خواب بیدار شد، موش را در چنگال خود گرفت و او را به‌طرف دهانش برد.

روزی روزگاری خرگوش‌ها نشستی برپا کردند و پیش هم از ناامنی زندگی‌شان و از ترسی که از انسان‌ها، سگ‌ها و جانوران دیگر به دل داشتند، نالیدند.

گرازی کنار درختی ایستاده بود و دندان‌های بلند خود را با سابیدن به تنۀ آن، تیز می‌کرد. روباهی که ازآنجا می‌گذشت...