داستان آموزنده: یکی بود، یکی نبود، یک تمساح خیلی مهربان بود که دوست داشت با مردم رفت‌وآمد داشته باشد، با آن‌ها حرف بزند و به مهمانی برود.

زمستان، بهار را سرزنش می‌کرد و به او می‌گفت: «وقتی تو از راه می‌رسی هیچ‌کس لحظه‌ای آرام ندارد. برخی به چمنزارها یا به جنگل‌ها می‌روند و مشغول چیدن گل‌ها و گیاهان می‌شوند.

خورشید و باد شمال بر سر زور و قدرت خود بگومگو می‌کردند. آن دو سرانجام به این نتیجه رسیدند که هر کس بتواند لباس‌های مسافری را از تن او بیرون بیاورد قوی‌تر از دیگری است.

درختی زیتون با شاخ‌های نی دربارۀ قدرت و تاب‌وتوان خود بگومگو می‌کردند. وقتی درخت زیتون به نی گفت که او ضعیف است و در برابر هر بادی کمر خم می‌کند

گوزن نری تشنه به چشمه‌ای رسید و پس از رفع تشنگی متوجه تصویر خود در آب شد. گوزن با دیدن شاخ‌های بزرگ و باشکوه خود احساس غرور کرد؛

زمستان بود و انبار غلۀ مورچه‌ها خیس شده بود و آن‌ها سرگرم بیرون آوردن و خشک‌کردن دانه‌ها بودند.

مورچه‌ای تمام تابستان توی کشتزارها این‌سو و آن‌سو می‌دوید و برای زمستانش دانه‌های گندم و جو جمع می‌کرد. سوسک سرگین‌غلتانی که شاهد فعالیت مورچه بود

مورچۀ تشنه‌ای که برای خوردن آب به جویباری نزدیک شده بود، به داخل آب افتاد و آب او را با خود برد.

نخستین مورچه نیز چون آدمیزاد زندگی را آغاز کرد. او در آغاز کشاورزی بود که از کشت و کار خود رضایت نداشت و چشمش مدام دنبال دسترنج دیگران بود.

زنبوران عسل از انسان‌ها که خود را مالک عسل آن‌ها می‌دانستند، ناراحت بودند. آنان نزد زئوس رفتند و از او خواستند قدرتی در نیش آن‌ها بگذارد