روزگاری زنی جادوگر مدعی بود که طلسم‌هایش خشم خدایان را فرومی‌نشاند. بدین ترتیب همیشه مشتریان بسیاری داشت

زنی که شوهرش میگسار بود برای درمان او چاره‌ای اندیشید. زن آن‌قدر صبر کرد تا شوهرش از شدت زیاده‌روی در نوشیدن، سیاه‌مست شد و دیگر هیچ‌کس و هیچ جا را ندید.

پیرزنی که چشمانش خوب نمی‌دید با پزشکی قرار گذاشت در صورت بهبود، دستمزد او را بپردازد. پزشک درمان را با مالیدن مرهم به چشمان پیرزن شروع کرد؛

مردی که از بیابانی می‌گذشت، زنی را دید که تنها ایستاده و چشم بر زمین دوخته است مرد از زن پرسید: «تو کیستی؟» زن گفت: «من حقیقت هستم.»

مردی پس از سفری طولانی، کنار دهانۀ چاهی دراز کشید و به خواب رفت. چیزی به سقوط مرد در چاه نمانده بود که «بخت» ظاهر شد و او را از خواب بیدار کرد.

مردی که یکی از دوستانش به او اعتماد کرده و مقداری پول به او سپرده بود، وسوسه شد تا آن را پس ندهد. دوستِ مرد از او خواست تا سوگند بخورد که پولی از او نگرفته است.

تبر مردی -که در ساحل رودخانه هیزم می‌شکست- از دستش رها شد و به داخل آب افتاد. ازآنجاکه کاری از دست مرد برنمی‌آمد، کنار رودخانه نشست و گریه را سر داد.

زئوس، یک گاو نر، پرومِته یک انسان و آتِنا یک خانه ساختند. سپس برای داوری در مورد عیب و نقص کارشان، موموس را انتخاب کردند.

هِرمِس که دلش می‌خواهد از ارزش خود نزد انسان‌ها باخبر شود، لباس مبدل می‌پوشد و به کارگاه مجسمه‌سازی می‌رود.

روزی، روزگاری هِرمِس گاری‌ای پر از دروغ و شرارت و نیرنگ را به گوشه و کنار جهان می‌برد و اندک‌اندک آن را در میان کشورهای گوناگون، پخش می‌کرد.