روزگاری مرد نابینایی زندگی می‌کرد که فقط با لمس حیوانات، نام آن‌ها را می‌گفت. بااین‌همه یک‌بار وقتی کسی توله گرگی را در میان دست‌های او گذاشت، مرد نابینا مردد ماند.

مردی که مویش رو به سفیدی گذاشته بود، دو دلدار، یکی جوان و دیگری سالخورده داشت. زن سالخورده از اینکه دلداری جوان داشته باشد، شرمنده بود

هم‌وطنان ورزشکاری همیشه او را به ضعف و ناتوانی متهم می‌کردند. ازاین‌رو ورزشکار به کشور دیگری رفت و مدتی در آنجا زندگی کرد.

مردی خسیس، داروندارش را فروخت، با پول آن شمش طلا خرید و آن را جایی زیر خاک پنهان کرد؛ اما او نه‌فقط شمش طلا که دل‌وجانش را هم با آن زیر خاک پنهان کرد.

کِشتی‌ای مسافربری با مسافرانی که به همراه داشت به دریا رفت؛ اما همین‌که به دریای بیکران رسید، اسیر توفانی غیرمنتظره شد و همه پنداشتند چیزی به غرق شدن آن نمانده است.

هِرمِس به عابدی پرهیزگار غازی که تخم طلا می‌گذاشت، داد؛ اما مرد، شکیبایی نداشت و نمی‌توانست منتظر ثروتی که آرام‌آرام روی‌هم انباشته می‌شد، بماند.

دو نفر باهم سفر می‌کردند که یکی از آنان تبری را روی زمین دید. هم‌سفر مرد گفت: «چه چیز خوبی یافتیم.» مردی که تبر را دیده بود، گفت: «نگو یافتیم، بگو یافتی.»

دو دوست باهم سفر می‌کردند که ناگهان خرسی از دور ظاهر شد. یکی از دو مرد خود را به بالای درخت رساند و همان‌جا پنهان شد.

ماده روباهی به ماده‌شیری طعنه زد که هر بار فقط یک توله به دنیا می‌آورد.

رودخانه‌ها دورهم جمع شدند و شکوائیه‌ای علیه دریا صادر کردند. آن‌ها گفتند: «چرا وقتی ما با آب‌های شیرین و گوارا به داخل تو می‌ریزیم ما را شور و غیرقابل‌نوشیدن می‌کنی؟»