کِشتی‌ای مسافربری با مسافرانی که به همراه داشت به دریا رفت؛ اما همین‌که به دریای بیکران رسید، اسیر توفانی غیرمنتظره شد و همه پنداشتند چیزی به غرق شدن آن نمانده است.

هِرمِس به عابدی پرهیزگار غازی که تخم طلا می‌گذاشت، داد؛ اما مرد، شکیبایی نداشت و نمی‌توانست منتظر ثروتی که آرام‌آرام روی‌هم انباشته می‌شد، بماند.

دو نفر باهم سفر می‌کردند که یکی از آنان تبری را روی زمین دید. هم‌سفر مرد گفت: «چه چیز خوبی یافتیم.» مردی که تبر را دیده بود، گفت: «نگو یافتیم، بگو یافتی.»

دو دوست باهم سفر می‌کردند که ناگهان خرسی از دور ظاهر شد. یکی از دو مرد خود را به بالای درخت رساند و همان‌جا پنهان شد.

ماده روباهی به ماده‌شیری طعنه زد که هر بار فقط یک توله به دنیا می‌آورد.

رودخانه‌ها دورهم جمع شدند و شکوائیه‌ای علیه دریا صادر کردند. آن‌ها گفتند: «چرا وقتی ما با آب‌های شیرین و گوارا به داخل تو می‌ریزیم ما را شور و غیرقابل‌نوشیدن می‌کنی؟»

پسران برزگری همیشه تک‌روی می‌کردند و باهم اختلاف داشتند. برزگر که سعی می‌کرد آنان را از این کار بازدارد متوجه شد حرف‌هایش تأثیری بر آنان ندارد.

برزگری به هنگام مرگ با خود اندیشید چه کند تا پسرانش پس از او برزگران موفقی شوند. ازاین‌رو همه را به نزد خود خواند و به آنان گفت: «فرزندانم، چیزی به رفتن من از این جهان نمانده است.

کشاورزی کینۀ روباهی را که ضرری به او زده بود، به دل گرفته بود. ازاین‌رو هنگامی‌که روباه را به دام انداخت با خود فکر کرد از او سخت انتقام بگیرد.

روزی روزگاری وقتی پرومته انسان‌ها را ساخت، دو کوله‌بار به گردن آنان آویخت. او کوله باری را که از جلو آدمیان آویخته بود...