مردی مُرد و سه دختر از خود باقی گذاشت. یکی از آن سه، چنان زیبا بود که با چشمان خود همه را اسیر خود می‌کرد. دیگری کشاورزی خانه‌دار و پشم‌ریسی چیره‌دست بود؛

روزی کچلی کلاه‌گیس بر سر، سوار اسب بود. ناگهان بادی وزید و کلاه‌گیس او را به زمین انداخت. در این هنگام کسانی که شاهد ماجرا بودند قاه‌قاه خندیدند.

شبانی به هنگام چرای گوسفندان خود در ساحل دریا چشمش به آب‌های آرام آن افتاد و تصمیم گرفت با سفری دریایی دست به تجارت بزند.

شبانی، شیفتۀ سربه‌سر دیگران گذاشتن بود. او گوسفندانش را به کمی دورتر از روستا می‌برد و بعد فریاد می‌کشید که گرگ‌ها به گله‌اش حمله کرده‌اند و از روستاییان کمک می‌خواست.

کلمۀ دوستی اغلب از لبان آدمیان شنیده می‌شود؛ اما دوستان وفادار بسیار نادرند. سقراط، مردی که اگر در شهرتش شریک بودم، با جان‌ودل در سرنوشتش نیز سهیم می‌شدم؛

مردی ثروتمند به همسایگی مردی دَبّاغ نقل‌مکان کرد. مرد ثروتمند که تاب تحمل بوی ناخوشایند پوست‌های دباغی را نداشت، مرتب از دباغ می‌خواست به جای دیگری برود؛

پسرکی برای شستشوی خود به رودخانه رفته بود که ناگهان احساس کرد با غرق شدن فاصله‌ای ندارد.

پیرمردی ترسو، تنها یک پسر داشت. پسر، بسیار شجاع و نترس و شیفتۀ شکار بود. شبی پدر خواب دید که شیری پسرش را کشته است.

پزشکی به هنگام دیدار یکی از بیمارانش حال او را پرسید. بیمار پاسخ داد که به‌شدت عرق می‌کند. پزشک گفت: «نشانۀ خوبی است.»

پزشکی قلابی به دیدار بیماری رفت. تمام پزشکان شهر به مرد گفته بودند که گرچه درمان بیماری وی طولانی خواهد بود، اما خطری جانش را تهدید نمی‌کند.