حسنی به‌جز ساندویچ سوسیس و کالباس و هله‌هوله به هیچ غذای دیگری لب نمی‌زد. هر وقت هم که مادرش غذاهایی مثل ماهی و میگو درست می‌کرد، حسنی می‌گفت: - «ماهی چیه؟ اَه و اَه و اَه، میگو چیه؟ پیف و پیف و پیف!»

باز یکی بود یکی نبود اون‌ور این چرخ کبود تو سرزمین قصه‌ها به‌جز خدا هیشکی نبود اما چرا، یادم نبود انگاری اونجا یکی بود تو یه ده سبز و قشنگ یه پسر شیطونی بود

نون و پنیر تازه دفتر قصه بازه شربت و شیر و بستنی اومد دوباره حسنی حسنی تو یه درمانگاه می‌کرد به دکتر نگاه این‌ور و اون ور می‌زد به هر مریض سر می‌زد

حسنی ما کتاب داره کیف داره دفتر تکلیف داره صبح که می‌شه، همیشه از خواب خوش پا می‌شه دست و روشو می‌شویه تمیز و زیبا می‌شه.

آی قصه، قصه، قصه یک قصۀ پیوسته قصۀ اون عم قزی کفش‌های او قرمزی همان‌که یک نوه داشت اون رو خیلی دوست می‌داشت زندگی می‌کردند باهم خوشحال و شاد و بی‌غم

یکی بود یکی نبود، زیر گنبد کبود حسنی می‌خواست بزرگ بشه زود همیشه می‌رفت پیش مامانی بهش می‌گفت: آیا می‌دانی من کی می‌شم مثل بابا برای خودم می‌شم یک آقا؟

پیشوای یازدهم شیعیان، امام حسن عسکری (ع) در هشتم ربیع‌الثانی سال ۲۳۲ هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. پدرش امام هادی (ع) و مادرش حدیثه بود.

روزی روزگاری در یک سرزمین دور، شاهزادۀ جوانی به اسم «اِدریک» زندگی می‌کرد. اون کرامتی داشت که می‌تونست، ارواح، پری‌ها و موجودات جادویی مختلفی رو ببینه که دیگران نمی‌تونستند. حتی می‌تونست با حیوون‌ها هم حرف بزنه...

روزی روزگاری مرد جوانی به نام «آلن» توی دهکده‌ای زندگی می‌کرد. اون مرد خیلی راستگویی بود و هرگز چیزی که صاحبش نبود رو برای خودش برنمی‌داشت. البته جالب اینجاست که با دزدها زندگی می‌کرد...

روزی روزگاری در دهکده کوچیکی توی هند، پسر کوچکی به اسم شیرو زندگی می‌کرد. شیرو، مادرش رو توی سیل شدیدی از دست داده بود و با پدرش که دهقان فقیری بود زندگی می‌کرد...