تو دورترین شهر زمین، یه سرزمین، یه جای سبز و پردرخت، یک زن خوب و مهربون تنهایی زندگی می‌کرد، نه همسری، نه بچه‌ای، هیچ‌کسو تو دنیا نداشت شب که می‌شد، ماه می‌اومد تو آسمون، تنهایی سر رو بالش خودش می‌ذاشت.

خدای این جهان داد به اسب و گاوِ كوشا بجای کفش و پنجه سُمی قشنگ و زیبا سمش به‌جای کفش است ببین که بچه آهو بدون رنج و مشكل قدم زند به هر سو

آهای آهای بچه‌ها سلام من بر شما با نام پروردگار شروع می‌شه شعر ما تو دلهامون بهاره می‌ریم سفر دوباره یک سفر معنوی که خیلی فایده داره

یکی بود یکی نبود. در یکی از روستاهای کشور افغانستان، سه برادر باهم زندگی می‌کردند. عبدالله برادر بزرگ‌تر، ده سال داشت، عبدالکریم شش‌ساله بود. نام برادر کوچک عبدالغفور بود و پنج سال بیشتر نداشت. پدر و مادر این سه برادر در اثر جنگ، پیش خدا رفته بودند.

روزی از روزها خدای بزرگ و مهربان تصمیم گرفت در کنار سرزمین‌های زیبا یک سرزمین زیبای دیگر خلق کند، سرزمینی که سرشار از عشق و محبت، مهر و زیبایی، شهامت و شجاعت، عقل و دانش، تعهد و تعادل باشد. در این سرزمین زیبا همه‌چیز در تعادل بود؛ نام این سرزمین، «هفت قلعه» بود.

آفتاب که به جنگل تابید، برف‌ها نرم شدند. خرگوش بازیگوش، از خواب زمستانی بیدار شد. زمستان تمام شده بود. بهار آمده بود. خرگوش بازیگوش از لانه‌اش بیرون آمد. گرمای خورشید را که حس کرد، با شادی فریاد زد: «دوباره بهار... دوباره بهار... من فکر می‌کردم، دیگر بهار برنمی‌گردد.»

قرآن کتاب آسمانی ما مسلمانان است و خواندن آن بهترین عبادت است. قرآن ۱۱۴ سوره دارد که هر سوره با بسم‌الله الرحمن الرحیم شروع می‌شود؛

یکی بود یکی نبود، مدتی بود که موشی در مدرسه‌ی موش‌ها درس می‌خواند. مدرسه‌ی موش‌ها لانه‌ی بزرگی بود دیواربه‌دیوار لانه‌ی استاد موشی. او موش‌های زیادی را باسواد کرده بود.

توی یک مزرعه بزرگ، بین حیوانات مختلفی که در هر گوشه زندگی می‌کردند عنکبوت کوچولویی هم لابه‌لای شاخه‌های یک درخت زندگی می‌کرد. عنکبوت کوچولو از صبح تا شب ساکت و بی‌سروصدا تار می‌تنید و تار می‌تنید.

یکی بود یکی نبود. در برکه‌ای کوچولو و قشنگ، قورباغۀ سبز مهربانی زندگی می‌کرد. خانۀ قورباغه کوچولو روی یک برگ بزرگ نیلوفر، درست وسط برکه بود. برای همین هم خیلی از حیوانات جنگل نمی‌توانستند به خانۀ قورباغه کوچولو بروند و مهمانش بشوند.