بابا علی پیرمرد مهربان و زحمتکشی بود که یک مزرعه‌ی قشنگ گندم داشت. بابا علی برای گندم‌هایش خیلی زحمت می‌کشید و کار می‌کرد، تا آن‌ها به‌موقع بزرگ و پُردانه بشوند.

صبح یک روز آفتابی و قشنگ، حسین کوچولو جلو در خانه‌شان ایستاده بود و به بچه‌هایی که توی کوچه باهم بازی می‌کردند نگاه می‌کرد. بچه‌هایی که هیچ‌کدام از آن‌ها را نمی‌شناخت.

نزدیک یک دهکده‌ی قشنگ، پسر کوچولوی زبروزرنگی با مادربزرگ مهربانش زندگی می‌کرد. اسم این پسر «نمکی» بود. نمکی مثل اسمش خیلی‌خیلی بانمک بود. مادربزرگ و همه‌ی مردم دهکده او را دوست داشتند. چون نمکی پسر مهربان و باادبی بود.

اینجا کجاست؟ آسمون! جای کیه؟ مردمون! هرکی توی سیاره اش دلش خوشه با یاراش! لک لک های نازناری! گردن و پادرازی! کجا می‌رین؟عروسی! عروس کیه؟ هاجره! همون که دل می بره!

باغ قشنگ و باصفایی بود که درختان بلند و زیادی، با تنه‌های محکم و قوی داشت؛ درخت‌هایی که میوه‌های خوشمزه می‌دادند مثل: درخت گیلاس، درخت سیب، درخت هلو و درخت آلبالو. این باغ درخت‌های دیگری هم داشت که میوه نمی‌دادند، اما سبز و خرم بودند

جیرجیرک چشم‌های کوچولو و قشنگش را باز کرد و دید وقتش شده، موقع جیرجیر کردن است. جیرجیرک کوچولو همین‌که می‌دید خورشید خانم می‌رود تا بخوابد، می‌فهمید که شب شده و موقع جیرجیر کردن است.

رضا کوچولو آن روز صبح با خوشحالی از خواب بیدار شد. چون پدرش که مدتی در سفر بود، شب پیش برگشته و یک سه‌چرخه‌ی کوچک و قرمز برای رضا آورده بود.

خرگوش کوچولویی بود که در یک جنگل قشنگ و سرسبز زندگی می‌کرد. یک روز خرگوش کوچولو همراه مادرش به کنار رودخانه رفت تا آب بیاورند، ناگهان در آب، عکس خودش را دید.

مهری کوچولو خیلی خجالتی بود برای همین هیچ وقت از خانه بیرون نمی‌رفت. مهری چون خیلی خجالتی بود به هیچ کس سلام هم نمی‌کرد. او هیچ دوستی نداشت. یک روز مهری حوصله اش سر رفته بود ...

موشان خیلی بی نظم بود و موشی خیلی مرتب و پاکیزه. موشی خیلی مهربان بود و همیشه ریخت و پاش های موشان را جمع و جور می‌کرد ...