روزگاری، کمی برف از نوک صخره‌ای آویزان بود و صخره هم درست روی قله‌ی کوه بسیار بلندی قرار داشت. برف حواسش را خوب جمع کرد و شروع کرد به فکر کردن

در آن بالابالاهای یکی از کوه‌های استرالیا، بر روی صخره‌ی بزرگی یک کانگوروی پیر زندگی می‌کرد. این کانگوروی دُم جنبان از نوع کانگوروهای بزرگی کوهستانی بود که در لهجه‌ی محلی بومیان استرالیا «والارو» نامیده می‌شود.

در آن دور دورها نزدیک به غروبگاه خورشید و در وسط آب‌های آبی دریا اژدهای بسیار بزرگی زندگی می‌کرد که هنوز هم زنده است. فلس‌های رنگارنگ و درخشنده‌ای دارد که هر وقت پشت خود را خم کند و آفتاب بر آن بتابد رنگ‌های قشنگ این فلس‌ها در آسمان منعکس می‌شود

یک روز یک ماهی‌خوار استرالیائی تصمیم گرفت که از گودال آب نزدیک کپرگاه خود ماهی بگیرد. مقداری پوست تلخ درختان را از جنگل نزدیک جمع‌آوری کرد و آن‌ها را در آب گودال گذاشت؛ زیرا می‌دانست که تلخی آن‌ها ماهی‌ها را مسموم می‌کند

در زمان‌های قدیم، بسیار قدیم، خشک‌سالی عجیبی درروی زمین پدیدار شد. آن‌چنان خشک‌سالی که نه‌تنها یاران درد عشق را فراموش کردند بلکه زندگی تمام حیوانات در معرض خطر جدی قرار گرفت. تمام نهرهای کوچک و رودخانه‌های بزرگی خشکید

سال‌ها پیش که هنوز تمام کانگوروها و خرس‌های استرالیائی آدم بودند یک خرس کوچک استرالیائی و یک کانگورو چنان باهم دوست شده بودند که در یک شکارگاه باهم زندگی می‌کردند و باهم شکار می‌رفتند.

وقتی تخم شترمرغ در هوا می‌چرخید و به‌طرف آسمان می‌رفت به توده‌ی هیزمی برخورد کرد که توسط یکی از ساکنان ابرها به نام «نودنوت» از جنگل‌های آسمان جمع‌آوری شده بود.

در زمان‌های قدیم بال شترمرغ‌ها به‌اندازه‌ای دراز بود که با آن تا آسمان پرواز می‌کردند و بر فراز ابرها لانه می‌ساختند. در یکی از روزها شترمرغی که از لابه‌لای ابرها به زمین می‌نگریست مشاهده کرد که در نیزار کنار تالابی لکلک‌های زیادی جمع شده‌اند

دشت بزرگ تنهای تنها کنار کوه نشسته بود. نه آهویی، نه سنجابی، نه درختی. فقط چند تا عقرب و مارمولک آنجا زندگی می‌کردن.

آسمان پر از ابر شده بود؛ ابرهای سیاه و پر سروصدا. یک تکه ابر بارانی هم کناری ایستاده بود؛ یک ابر بارانی کوچک. ابر بزرگ از راه رسید و گفت: آهای کوچولو برو کنار!