غرب تونگا به مدتی طولانی، افق خط آبیرنگ و صاف و یکنواختی بود که اقیانوس آرام را از آسمان جدا می کرد. بالگرد نیروی دریایی با فاصله ای اندک از امواج پیش می رفت. با وجود سروصدا و لرزش پره ها، نورمن جانسون خوابیده بود.

قدرت سایه بت بر روی تختش در آزمایشگاه نشست و به ورقه ای که نورمن به او داده بود نگاه کرد و گفت: «آه، خدای من.» موی ضخیم و مشکی خود را از صورتش کنار زد و پرسید: «چطور ممکنه؟»

پس از حادثه نورمن به تعدادی چراغ در چشم اندازی عجیب و زاویه دار نگاه می کرد. نشست و، در حالی که احساس درد می کرد، به اطرافش نگریست. او روی کف استوانه «د» نشسته بود. در هوا کمی غبار دیده می شد.

مذاکرات با بیگانه بارنز گفت: «نورمن، اون طور که یادم میاد این موضوع رو در گزارشت نوشته بودی مگه نه؟ احتمال اینکه موجودی بیگانه بتونه ذهن ما رو بخونه.»

پیامهای بعدی پس از یک ساعت عروسهای دریایی آنجا را ترک کردند. رفتنشان هم مانند آمدنشان مبهم و اسرارآمیز بود. بیرون از زیستگاه، جسد ادموندز را دیدند که بر کف اقیانوس افتاده بود و با جریان آب به عقب و جلو می رفت.

آزمایش شونده نورمن در دفتر یادداشتش نوشت: آزمایش شونده ریاضیدانی سیاهپوست و سی ساله است که سه ساعت داخل کره ناشناخته ای به سر برده است. پس از خروج از کره بیهوش و منگ بود؛

«چیزی بیگانه» راهرو متحرک آنان را از برابر انبارهای بزرگ عبور می داد. آنان به جلو می رفتند تا به بارنز و تد و ادموندز ملحق شوند. و کشف بیگانه شان را ببیند.

داخل سفينه آنان بر روی راهرویی باریک به عرض یک و نیم متر که در هوا معلق بود ایستادند. نورمن چراغ قوه اش را به پایین گرفت: نور فضای تاریک را شکافت و سرانجام به بدنه پایینی با فاصله دوازده متر رسید.

رفتن به زیر آب با طلوع آفتاب، زیردریایی چارون ۵ به سطح آب آمد. زیردریایی روی سکوی موقت قرار داشت و با رنگ زرد کمرنگش به وان بچگانهای می مانست که روی سطحی از بشکه های نفت قرار گرفته باشد.

یک ناوبان دوم نورمن را به اتاقش راهنمایی کرد. اتاقی کوچک و بی روح که بیشتر به سلول زندان مشابهت داشت. جامه دان نورمن روی تخت بود. گوشه اتاق یک میز فرمان رایانه با صفحه کلید قرار داشت.