آدمیان پیر می‌شوند و دو صفت در آن‌ها جوان می‌گردد: حرص و آرزوی دراز.

جهل و نادانی ریشه همه شرّهاست

بنده چون توبه نصوح و خالص کند خدا او را دوست می‌دارد و گناهانش را می‌پوشاند

هرکس برای خدا تواصع کند، خدا به او بزرگی و رفعت دهد

کسی که به اندازه دانه خردلی در دلش تکبر باشد داخل بهشت نمی‌شود

تحقیر به هر شکلی که باشد حرام است؛ تازه اگر آن شخص دلش بشکند و رنجیده خاطر گردد، حتماً اثر وضعی دارد و ضرر و زیانی بر عرض و شخصیت گوینده سرایت می‌کند؛

آیا در نفس خود تفکر نکردند که خدا آسمان‌ها و زمین و هر چه در بین آن‌هاست همه را به حق و معین آفریده است.

صفت تسلیم مقامی است بالاتر از رضا و توکل، زیرا دارنده آن ترک درمان مشکلاتی که بر او وارد می‌شود را می‌کند، و با قطع تعلق قلبی، خود را به خدا واگذار می‌کند.

هرگاه عزم کاری گرفتی بر خدا توکل کن که خدا آنان که بر او اعتماد کند را دوست دارد

خدا می فرماید: بهترین توشه‌ی راه، تقوی است. پس ای صاحبان عقل از من بپرهیزید!