اگر یک دانه‌ی برف زبان باز می‌کرد، چه داستانی را تعریف می‌کرد؟

چند سال پیش در دهی معلم بودم. مدرسه‌ی ما فقط یک اتاق بود که یک پنجره و یک در به بیرون داشت. فاصله‌اش با دِه صد متر بیشتر نبود

در زمان‌های قدیم کچلی با ننه‌ی پیرش زندگی می‌کرد. خانه‌شان حیاط کوچکی داشت با یک درخت توت که بز سیاه کچل پـای آن می‌خورد

بچه‌ها، سلام! من عروسک سخن‌گوی اولدوز خانم هستم. بچه‌هایی که کتاب «اولدوز و کلاغ‌ها» را خوانده‌اند مـن و اولـدوز را خوب می‌شناسند.

بچه‌ها، سلام! اسم من «اولدوز» است. فارسی‌اش می‌شود: «ستاره». امسال ده سالم را تمام کردم. قصه‌ای که می‌خوانید قسـمتی از سرگذشت من است.

شب چله بود. ته دریا ماهی پیر دوازده هزارتا از بچه‌ها و نوه‌هایش را دور خودش جمع کرده بود و برای آن‌ها قصه می‌گفت

تصور کنید پنجاه سال پیش، از کودکان دبستانی در یک دهکده دور در ایران خواسته‌اند که درباره مترو انشا بنویسند.

مختان را خانه‌تکانی کنید. مواظب باشید زیاد تکان تکانش ندهید.

از صبح به چیدن کتاب‌ها در قفسه مشغول هستیم. اوستایمان می‌گوید: آن کتاب‌های نان‌وآب‌دار را جلوی چشم بچین

هم‌سفر صدای پایم هستم.