سروکلة معلم پیدا می‌شود. به طرف ارنستو نمی‌رود، می‌رود کنار خبرنگار. همه ساکت‌اند.

آن‌طرف پنجره، «پریسیلاهس» پنج‌ساله، چارگوش و خپله، درست مثل یک صندوق پستی (با بلوز قرمز و شلوار چروک مخمل کبریتی آبی)، با ظاهری بسیار زننده دنبال یک نفر می‌گشت

جاشوی سیاه‌سوخته‌ای که روی سینهٔ لنج واایستاده بود به آسمان نگاه کرد و گفت: هوا دارد باز می‌شود .

هیچ‌کس به یاد نمی‌آورد که بحث چگونه درگرفت. شب جمعه بود و آن‌ها دو زوج که هیچ‌کدام زن و شوهر نبودند به یک رستوران چینی رفته بودند که پاتوقشان بود.

زنم گفت: «ممکنه بمیرن.» پسرم گفت: «ازنظر علمی این حرف چرته.» برای هزارمین بار به پسرم توضیح دادم که این طرزِ حرف زدن نیست.

در عصر ابری دل‌گرفته، وقتی صادق هدایت، نویسندة چهل‌وهشت سالة ایرانی، مقیم موقت پاریس، به‌سوی خانه‌اش در محلة هجدهم، کوچة شامپیونه، شماره 37 مکرر می‌رود، دو مرد را می‌بیند

خون سرخ و گرم به همه ملافه‌ها نشت می‌کند. مرا واگذارید! واگذاریدم تا شاید این سَیَلان گرم و سرخ بتواند آن جثه عظیم را از سینه من بشوید.

خانم غازه از پنجره کلبه کوچکش به بیرون نگاه می‌کرد و گفت: اوه، چه صبح سردی است. چه قدر زمین یخ بسته است.

در کنار برکه‌ای که محل زیست پرندگان وحشی بود پسرکی به اسم محمد برای گردش، آرام‌آرام قدم می‌زد

مرد از خواب که برخاست، دندان‌هایش را مسواک زد و صورتش را شست و لباس خانه راه‌راهش را پوشید و موهای سرش را به‌دقت شانه زد، دفتر کاهی و خودکارش را برداشت