پسرخالۀ موسی، قارون یکی از خویشان موسی بود. بعضی گفته‌اند که پسرخاله یا پسرعموی او بوده و خواهر موسی نامزدش بوده. قارون مردی خوش‌قیافه و خوش‌برخورد بود. تا جوان‌تر بود موسی را محترم می‌شمرد و از احترامی که در خانۀ فرعون داشت خوشحال بود.

بعدازاینکه یوسف از دنیا رفت فرمانروایی مصر به دست فرعون‌ها افتاد. فرعون‌ها نفع خود را در ترویج بت‌پرستی می‌دیدند و چون فرزندان یعقوب و بنی‌اسرائیل به خداپرستی مشهور بودند فرعون‌ها با ایشان مخالف شدند.

یوسف از همۀ فرزندان یعقوب زیباتر بود و یعقوب این پسر خردسال زیبا و شیرین‌زبان خود را از همه فرزندانش بیشتر دوست می‌داشت و از اینکه یوسف و بنیامین خیلی زود بی‌مادر شده‌اند غمگین بود.

حضرت ایوب با مقام پیغمبری، دین ابراهیم را ترویج می‌کرد. کار ایوب کشاورزی و دام‌پروری بود و خداوند به او برکت و نعمت بسیار داده بود: مزرعه‌ها سرسبز، گاو و گوسفند فراوان، کشتی، باغ و خانه و فرزندان خوب و هر چه را مردم آرزو دارند.

حضرت ابراهیم در کودکی یتیم شد ولی خانواده او خانواده مشهوری بود. ابراهیم پس از مرگ پدر زیر دست عموی خود بزرگ شد و او را پدر می‌نامید.

در سرزمین قوم عاد تا دویست سال کسی زندگی نمی‌کرد. بعدها طایفه‌ای دیگر که پیشوایی به نام «ثمود» داشتند از گرمای صحراهای خشک به کوهستان آن سرزمین پناه بردند و قرار گرفتند و از چشمه کوهستانی آن استفاده کردند و آنجا را آباد کردند.

زمان هود سیصد سال پیش از صالح بود. هود و صالح هر دو از پیغمبرانی بودند که دین حضرت نوح را ترویج می‌کردند و کتاب و آئین تازه‌ای نداشتند.

پس‌ازاینکه شماره فرزندان آدم زیاد شد و درروی زمین پراکنده شدند بسیاری از آن‌ها به فریب شیطان، بت‌پرست شدند و پندهای شیث و دانایان دیگر را نشنیدند و کارهای بد در میان مردم زیاد شد.

یکی بود یکی نبود. در آغاز خدا بود و غیر از خدا هیچ‌کس نبود. خدا فرشتگان را آفرید؛ و جهان را و زمین را آفرید؛ و فرشتگان خدا را پرستش می‌کردند و خدا بر روی زمین گیاه‌ها و جانوران پدید آورد؛ و در زمین آدمی نبود.

در وسط یک مزرعه، در میان گل‌های گندم مترسکی به اسم «لولو» ایستاده بود. «لولو» صورتی ترسناک اما قلبی مهربان داشت. بزرگ‌ترین آرزوی او این بود که با پرنده‌ها و حیوانات دوست شود.